LATA 1933 - 1939

Było to 83 lata temu. Na terenie dzisiejszego Ursusa istniały trzy wsie: Czechowice, Skorosze i Szamoty (później również Gołąbki). Wybudowana w latach dwudziestych fabryka traktorów Ursus (późniejsze Zakłady Mechaniczne URSUS) potrzebowała coraz więcej rąk do pracy. Wokół fabryki osiedlały się nowe rodziny - sąsiedztwo przemysłu przekształciło Czechowice w osiedle przyfabryczne. Fabryka, a dzięki temu i same Czechowice rozrastały się dosyć szybko – potrzeba było coraz więcej ludzi do pracy. Dorośli mieli pracę, ale ich dzieciom należało zapewnić możliwości nauki w prawdziwej szkole. Dotąd w Czechowicach i sąsiednich gminach lekcje odbywały się w prywatnych domach. Wówczas to wójt gminy Skorosze, Franciszek Adolf Acher powołał komitet budowy szkoły, a już rok później (4 października 1933) nastąpiło uroczyste otwarcie siedmioklasowej Publicznej Szkoły Powszechnej numer 1.

Tamta szkoła w niczym nie przypominała tej dzisiejszej. Parterowy budynek szkoły był w dużej części drewniany, bez szatni i toalet, ale i tak jej otwarcie było wielkim i radosnym wydarzeniem dla wszystkich mieszkańców gminy. W pierwszym roku istnienia szkoły uczyło się (uczęszczało do niej) w niej 314 uczniów z Czechowic i z pobliskich miejscowości: Opaczy, Michałowic, Reguł, Pęcic, Skoroszy, Gołąbek, Grabkowa, Jawczyc i Broniszy. Najstarszą klasą była klasa piąta.

Pierwszym kierownikiem szkoły został Stanisław Śliski. Warto zapamiętać to nazwisko, był to bowiem człowiek mądry i pracowity, przez długie lata związany ze szkołą. Rozmiłowany w muzyce i śpiewie rozwijał zainteresowania artystyczne swoich uczniów. Prowadzony przez niego chór szkolny rozsławiał imię szkoły i często bywał zapraszany na ważne uroczystości w Warszawie. Uczniowie wyjeżdżali na biwaki, obozy i wycieczki, poznawali piękno naszego kraju. Już w pierwszym roku działalności powstała szkolna drużyna harcerska. Kierownik szkoły i wszyscy nauczyciele przywiązywali wielką wagę do wychowania dzieci i młodzieży w duchu miłości do swego kraju. Kilka lat później ta miłość i poświęcenie dla Ojczyzny zostały wystawione na najcięższą z prób.

W roku szkolnym 1935/1936 do szkoły uczęszczało 629 uczniów, uczących się w 12 oddziałach, a najstarszą była klasa siódma. 24 września 1935 roku odbyła się uroczystość nadania szkole imienia Marszałka Józefa Piłsudskiego. W tym samym roku szkolnym (na jego zakończenie), w dniu 21 czerwca 1936 roku, rozdano pierwsze świadectwa szkolne.

W każdym kolejnym roku szkolnym nieustannie rosła liczba uczących się dzieci. Ze względu na trudne warunki lokalowe i sanitarne, ciasne pomieszczenia i przepełnienie klas, w czerwcu 1938 roku zapadła decyzja o rozbudowie szkolnego budynku. W marcu 1939 roku oddano nowo dobudowane pomieszczenia: jedną salę lekcyjną, szatnię i toalety. Skanalizowano również całą szkołę. Na piętrze mieściło się mieszkanie kierownika szkoły, a na parterze znajdowały się sale lekcyjne, pracownia robót i sala gimnastyczna. W podpiwniczonej nowej części szkolnego budynku usytuowano szatnię, sanitariaty, jedną salę lekcyjną i mieszkanie dla woźnego.

Zbliżał się wrzesień 1939 roku...

LATA 1939 - 1945

1 września 1939 roku nie powitał dzieci w szkole. Rozpoczął się trwający długie lata czas II wojny światowej. Dzisiaj dzieci uczą się o tym strasznym czasie na lekcjach historii, ale żyją jeszcze nasi dziadkowie, którzy pamiętają grozę tamtych dni.

Niemieckie władze okupacyjne zabroniły nauki w języku ojczystym, zakazały nauczania historii, geografii i języka polskiego. Lecz w naszej szkole nie przerwano nauki. Zorganizowano tajne komplety, na których odbywały się zakazane lekcje. Nauka trwała przez cały czas okupacji, ale przyjęła inne formy. Tak o tamtych czasach z perspektywy lat wspominał Stanisław Śliski: „W mroku, jaki ogarnął cały nasz kraj nieśliśmy uparcie wątły, lecz niegasnący kaganek oświaty. W moim mieszkaniu, w sąsiedztwie kwaterujących na parterze Niemców odbywało się tajne nauczanie przedmiotów zakazanych (historii, geografii, języka polskiego). [...] Pod moim dachem gromadzili się uczestnicy tajnych zebrań miejscowego oddziału Związku Nauczycielstwa Polskiego. Szkołą „podrzucało”. Raz po raz przenosili nas Niemcy z miejsca na miejsce. Godziły w nas liczne, uszczuplające zakres naszych funkcji zarządzenia administracyjne okupanta. Odczuwaliśmy na własnej skórze wyrafinowane i całkiem brutalne metody terroru hitlerowskiego. Nadciągał rok 1944 - powstanie! Biało-czerwone opaski pojawiły się na rękawach wielu wychowanków szkoły. Kilku z nich pochłonęła zbiorowa mogiła powstańcza w parku pęcickim. Szkoła boleśnie odczuła ich stratę. Potworniała groza wojny, w pustych klasach zamilkł na kilka miesięcy dzwonek szkolny”.

W piwnicy szkolnej powstał magazyn z żywnością i stołówka dla najbiedniejszych ludzi. W czwartym roku wojny budynek szkoły zamienił się w szpital niosący pomoc ofiarom Powstania Warszawskiego. Wielu harcerzy szkolnej drużyny harcerskiej przystąpiło do Szarych Szeregów, a 26 z nich oddało życie w walce z okupantem. Ich bohaterstwo upamiętnia kamień leżący przed budynkiem szkoły oraz tablica wmurowana w holu, przy wejściu głównym do naszej szkoły.

LATA 1945 - 1963

Po długich i strasznych latach, w marcu 1945 roku uczniowie powrócili do zniszczonego budynku szkoły. W ciasnocie i niewygodach, ponieważ do szkoły uczęszczało wówczas blisko 1000 uczniów, powrócono do codziennej nauki.

W 1952 roku Czechowice połączone ze Skoroszami i Szamotami otrzymały prawa miejskie. Dwa lata później nazwę miasta zmieniono na Ursus. W 1961 roku do Ursusa dołączono Gołąbki. Do dynamicznie rozwijającego się miasta przybywała ludność - dla nich powstały kolejne osiedla wielkich bloków, m.in. największe z nich - Niedźwiadek.

Sytuację w szkole pod koniec lat 50-tych dosyć dobrze oddają słowa, wypowiedziane w wywiadzie dla „Głosu Ursusa” w 1958 roku przez kierownika szkoły Stanisława Śliskiego: „W naszych 7 klasach (18 oddziałach) nauczanie odbywa się na 2 zmiany pełne i 1 niepełną. Do szkoły uczęszcza 725 dzieci. Personel nauczycielski, składający się z 18 osób, dokłada wszelkich starań, by opinia władz oświatowych o naszej szkole jako wzorowej - nie była tylko gołosłownym zapewnieniem. Członkowie naszego chóru zdobywają nagrody, a ich koledzy z zespołów teatralnego i recytatorskiego z powodzeniem występują publicznie, mamy na ogół niezłe warunki lokalowe, nie możemy się tylko pogodzić z brakiem szatni ogólnej, wskutek czego dzieci są zmuszone wieszać swe okrycia w klasach”.

LATA 1963 - 1973

Szkoła żyła dniem codziennym, kolejne roczniki uczniów opuszczały jej mury, lecz pamięć o bohaterach II wojny światowej była ciągle żywa. Kierownik szkoły Stanisław Śliski nawiązał współpracę z I Zmechanizowaną Dywizją im. Tadeusza Kościuszki, która niedługo potem stała się patronem szkoły. 24 listopada 1963 roku nadano naszej szkole imię I Dywizji Kościuszkowskiej, a uczniom wręczono sztandar - symbol szkolnej jedności - ufundowany przez Komitet Rodzicielski i mieszkańców Ursusa.

W 1963 roku kierownikiem szkoły został Bogusław Kadzikiewicz, który przez dwa lata kierował szkołą. We wrześniu 1965 roku kierownictwo objęła Regina Buze.

Pod koniec lat sześćdziesiątych warunki pracy w szkole uległy dalszemu pogorszeniu - przybywało uczniów, a budynek stopniowo ulegał zniszczeniu. Mimo wielu trudności zdołano przeprowadzić kapitalny remont, a nawet zorganizowano na piętrze świetlicę (w dawnym mieszkaniu kierownika szkoły). Ale już wtedy zdawano sobie sprawę z tego, że nawet poważne remonty nie są w stanie przedłużyć w nieskończoność życia starego budynku. Dlatego w czerwcu 1968 roku powołano Społeczny Komitet Budowy Szkoły Nr 1. Po 35 latach istnienia szkoły zapadła decyzja o przeniesieniu szkoły na osiedle Niedźwiadek.

LATA 1973 - 1983

Wrzesień 1973 roku zapoczątkował nowy rozdział w dziejach Jedynki. Uczniowie rozpoczęli naukę w nowym budynku na osiedlu Niedźwiadek. Duży budynek, przestronne, jasne sale, nowy sprzęt i wyposażenie wzbudzały zapał do pracy i nauki. Jedynka była wówczas jedyną szkołą na osiedlu.

We wrześniu 1974 roku kierownictwo szkoły objął Jan Bereszczyński. Kolejne lata to dość znaczny wzrost liczby dzieci uczęszczających do szkoły. Już w roku szkolnym 1976/1977 naukę rozpoczęło, bądź ją kontynuowało, blisko 1300 dzieci. Sytuację w szkole trafnie scharakteryzował dyrektor szkoły Jan Bereszczyński, w udzielonym wówczas wywiadzie dla „Głosu Ursusa”: „W Jedynce nowy rok nauki rozpoczęło około 1300 uczniów. Dokładną liczbę uczniów trudno nam jeszcze w tej chwili podać, gdyż niedawno przekazano na osiedlu Niedźwiadek kilka kolejnych bloków do zasiedlenia. Ciągle więc zgłaszają się rodzice i zapisują swoje pociechy do naszej szkoły. Ponieważ Jedynka jest jedyną szkołą na osiedlu Niedźwiadek, zmuszeni byliśmy do otwarcia 42 rozdziałów, w tym aż dziewięciu klas pierwszych. Totalny tłok! W tych warunkach musimy prowadzić naukę w klasach młodszych na trzy zmiany, a w klasach starszych na dwie zmiany”. [...]

1 sierpnia 1977 roku Ursus został przyłączony do Warszawy, stając się częścią dzielnicy Ochota. Do końca 1992 roku Ursus wchodził w skład dzielnicy (bądź dzielnicy-gminy) Warszawa-Ochota. Z dniem 1 stycznia 1993 roku Ursus uzyskał status dzielnicy-gminy, a w czerwcu 1994 roku – status gminy (Warszawa-Ursus). W związku ze zmianami administracyjnymi szkoła otrzymała nr 11 – z Jedynki stała się Jedenastką.

LATA 1983 - 1991

Minęło pół wieku. Rok szkolny 1983/84 był rokiem obchodów 50-lecia istnienia Szkoły Podstawowej nr 11 w Warszawie - Ursusie. Obchody miały bardzo uroczysty przebieg, a ich zwieńczeniem był finał konkursu „Co wiesz o szkole, ZM URSUS i osiedlu”. Jego rozstrzygnięcie w dniu 16 maja 1984 roku zakończyło jubileuszowe obchody. W miesiącu poprzedzającym zakończenie obchodów, w dniu 28 kwietnia 1984 roku, miało miejsce wmurowanie i uroczyste odsłonięcie tablicy pamiątkowej poświęconej uczniom i wychowankom szkoły poległym w walce z okupantem hitlerowskim w latach 1939-1945. Tablica została wmurowana w holu głównym szkoły i cały czas przypomina kolejnym pokoleniom uczniów o bohaterstwie ich starszych kolegów.

Praca i nauka w szkole odbywały się w trudnych warunkach lokalowych. W tym czasie w Jedenastce uczyło się na dwie zmiany ponad 1200 uczniów, a dodatkowe zajęcia odbywały się wieczorem. Pomimo tych niedogodności uczniowie odnosili sukcesy w olimpiadach przedmiotowych, po lekcjach rozwijali swoje zdolności i zdobywali wiedzę na kołach zainteresowań. Największym problemem dla szkoły był brak szatni z prawdziwego zdarzenia (najpierw dzieci zostawiały okrycia i obuwie w szafkach ustawionych wzdłuż szkolnych korytarzy, potem część  parteru przeznaczono na szatnię). Nie mniejszym problemem był brak warunków do prowadzenia lekcji wychowania fizycznego. Jedna mała sala gimnastyczna na taką liczbę uczniów to było zdecydowanie za mało. Część klas musiała z konieczności ćwiczyć na korytarzach. Szkoła ponownie okazała się być zbyt ciasna i ponownie pojawił się problem rozbudowy placówki.

LATA 1991 - 1997

Rok szkolny 1991/1992 szkoła rozpoczęła pod nowym kierownictwem – jej dyrektorem została Irena Ajdukiewicz. Ponownie pojawił się problem remontu a nawet rozbudowy placówki. Podjęto decyzję o dobudowaniu kuchni wraz ze stołówką oraz szatni.

W roku 1994 szkoła uroczyście obchodziła 60-lecie swojego istnienia. Rada Rodziców ufundowała i przekazała szkole nowy sztandar. 11 listopada 1996 roku, w rocznicę odzyskania przez Polskę niepodległości po I wojnie światowej, w szkole otwarto Izbę Tradycji i Pamięci im. Stanisława Śliskiego. Dzięki staraniom dyrekcji, nauczycieli i byłych wychowanków szkoły zgromadzono w niej eksponaty: zdjęcia, dyplomy, puchary, świadectwa i inne pamiątki z dziejów szkoły począwszy od roku 1933, kiedy powołał ją do istnienia ówczesny wójt gminy Skorosze, Franciszek Adolf Acher, aż po czasy współczesne. Ceremonii otwarcia towarzyszyła wielka wystawa kronik szkolnych, klasowych i harcerskich, wystawa starych książek biblioteki i zbiorów zdjęć absolwentów z kolejnych roczników.

LATA 1997 - 2016

W roku 1997 dyrektorem szkoły została Beata Olszewska. Rozpoczął się nowy rozdział w historii szkoły. Od początku kadencji Pani Dyrektor, szkoła nasza nieustannie zmienia swoje oblicze. Sukcesem zakończyły się wieloletnie starania o poprawę warunków prowadzenia zajęć wychowania fizycznego. We wrześniu 2006 roku oddana została do użytku szkolnego nowa, piękna hala sportowa wraz z niezbędnym zapleczem. Udało się jednocześnie wybudować i oddać do użytku szatnie dla dzieci z oddziałów 0-3. Budynek szkolny przeszedł gruntowną modernizację tak na zewnątrz, jak i wewnątrz, a wieloletnie starania o rozbudowę placówki zaowocowały wybudowaniem nowego skrzydła budynku z sześcioma izbami lekcyjnymi.

Powołano do życia dwie nowe świetlice dla dzieci. Uruchomiona została nowa biblioteka wraz z czytelnią, której księgozbiór ciągle się rozrasta. Sukcesywnie następuje wymiana umeblowania w klasach – pracowniach przedmiotowych, świetlicach i pomieszczeniach biurowych szkoły. Sale lekcyjne stały się kolorowe i wesołe. W szkole zainstalowany został monitoring, który poprawił poczucie bezpieczeństwa wewnątrz i na zewnątrz budynku szkolnego. Przy szkole w okresie zimowym na stałe funkcjonuje lodowisko.

Powstała od podstaw sieć komputerowa, która umożliwia komunikację i wymianę danych pomiędzy komputerami tak w samej sieci, jak i poza nią (dostęp do sieci Internet). Na bazie sieci komputerowej powstały od podstaw dwie pracownie komputerowe oraz Internetowe Centrum Informacji Multimedialnej w bibliotece szkolnej. Można już mówić o skomputeryzowaniu całej szkoły. Kolejne pracownie przedmiotowe wyposażane są w zestawy multimedialne (komputer + projektor multimedialny + tablica interaktywna). Stałemu i wszechstronnemu rozwijaniu zainteresowań i zdolności uczniów pomagają liczne organizacje szkolne i koła zainteresowań.